- Wiersz z gatunku bezpośredniej liryki refleksyjnej.
- Składa się z 8 strof, niektóre z nich pełnią rolę refrenu (3 i 7, 4 i ostatnia).
- Utwór jest rytmiczny, rymy są dokładne.
- Wiersz stanowi przemyślenia dotyczące ludzkiego losu.
- Na pewno jest niepowtarzalne, choć bywają wzloty i upadki.
- Podmiot liryczny mówi w 1 osobie.
- Adresatem sa wszyscy czytelnicy, ktorzy kochają poezję Stachury, co widać po zwrotach podmiotu lirycznego do każdego czytelnika.
- Poeta zastosował: epitety (np. „życie człowieka”, „zjawa senna”), porównania (np. „Życie jak chmura zwiewna”), przenośnie (np. „wędrówką życie jest człowieka”), wykrzyknienia (np. „Dokąd? Skąd?, Dokąd! Skąd!), uosobienia (np. Śmierć go tam czeka”), pytania retoryczne (np. „Lecz ucieka?).
Wędrówką życie jest człowieka;
Idzie wciąż,
Dalej wciąż,
Dokąd? Skąd?
Dokąd! Skąd!
Jak zjawa senna życie jest człowieka;
Zjawia się,
Dotknąć chcesz,
Lecz ucieka?
Lecz ucieka!
To nic! To nic! To nic!
Dopóki sił
Jednak iść! Przecież iść!
Będę iść!
To nic! To nic! To nic!
Dopóki sił,
Będę szedł! Będę biegł!
Nie dam się!
Wędrówką jedną życie jest człowieka;
Idzie tam,
Idzie tu,
Brak mu tchu?
Brak mu tchu!
Jak chmura zwiewna życie jest człowieka!
Płynie wzwyż,
Płynie w niż!
Śmierć go czeka?
Śmierć go czeka!
To nic! To nic! To nic!
Dopóki sił!
Jednak iść! Przecież iść!
Będę iść!
To nic! To nic! To nic!
Dopóki sił,
Będę szedł! Będę biegł!
Nie dam się!