- Wiersz stanowi przykład liryki sytuacyjnej.
- Składa się z trzech czterowersowych strof.
- Przedmiotem rozważań jest rozmowa z ukochaną.
- W I zwrotce mężczyzna opowiada o danej kobiecie swobodzie, odsunięciu się od niej, prosi też kobietę, by nie kłamała na ten temat („nie bluźń”).
- W II zwrotce prosi, by kobieta odrzuciła myśl o marności świata i żyła pełnią wrażeń i emocji.
- W III zwrotce przepowiada, że nieszczęście może stać się jego przeznaczeniem, żegna się z kobietą, z którą powadził dialog.
- Rozmawiający są ze sobą związani, oboje czują ból, choć nie chcą się ranić.
- Przyszłość wg podmiotu lirycznego rysuje się w ciemnych barwach, przeczuwa swą porażkę, odsuwa się, by kobieta nie cierpiała, ma przeczucie, że jego życiem kieruje zły los.
- W wierszu poeta zastosował przenośnie (np. gwiazda ma była rozpaczną”).
Nie bluźń, żem zranił Cię lub jeszcze ranię,
Bom Ci ustąpił na mil sześć tysięcy;
I pochowałem łzy me, w Oceanie,
Na pereł więcej…!
I nie myśl, jak Cię nauczyli w świecie
Świątecznych-uczuć świąteczni-czciciele,*
I nie mów, ziemskie iż są marne cele
Lecz żyj raz przecie…!
I myśl gdy nawet o mnie mówić zaczną
Że grób to tylko, co umarłe, chowa;
A mów… że gwiazda ma była rozpaczną,
I bywaj zdrowa…