- Fragment pochodzi z księgi III.
- Pochodzi z epopei (eposu) a jest przykładem liryki opisowej.
- Obrazuje chmury na niebie.
- Podmiot liryczny (wiadomo, że jest to Tadeusz) przedstawia chmury burzowe, małe baranki, białe, zwiastujące deszcz, jesienne, kłębiaste.
- Opis chmur jest dynamiczny, szybko ulega zmianom, na niebie czytelnik obserwuje niezwykle ciekawy spektakl.
- Chmury porównywane są do ptactwa i innych zwierząt, m. in. żółwi, gęsi, łabędzi, rumaków.
- opis jest niezwykle plastyczny, co osiągnął poeta stosując wiele środków artystycznych, między innymi: epitety (np. „ulewą brzemienna”, „dzikie gęsi”, „błękitna równina”), porównania (np. „Chmura jak balon”, „wiatr jak sokół”), przenośnie (np. „Długie smugi jak rozwite warkocze:, dostają krzywych karków, rozpuszczają grzywy”).
U nas dość głowę podnieść: ileż to widoków!
Ileż scen i obrazów z samej gry obłoków!
Bo każda chmura inna: na przykład jesienna
Pełznie jak żółw leniwa, ulewą brzemienna
I z nieba aż do ziemi spuszcza długie smugi
Jak rozwite warkocze, to są deszczu strugi;
Chmura z gradem jak balon szybko z wiatrem leci,
Krągła, ciemnobłękitna, w środku żółto świeci,
Szum wielki słychać wkoło. Nawet te codzienne,
Patrzcie Państwo, te białe chmurki, jak odmienne!
Zrazu jak stada dzikich gęsi lub łabędzi,
A z tyłu wiatr jak sokół do kupy je pędzi;
Ściskają się, grubieją, rosną, nowe dziwy!
Dostają krzywych karków, rozpuszczają grzywy,
Wysuwają nóg rzędy i po niebios sklepie
Przelatują jak tabun rumaków po stepie:
Wszystkie białe jak srebro, zmieszały się – nagle
Z ich karków rosną maszty, z grzyw szerokie żagle,
Tabun zmienia się w okręt i wspaniale płynie
Cicho, z wolna, po niebios błękitnej równinie!