- Utwór można zaliczyć do poezji metafizycznej i erotycznej, miłosnej (pogranicze).
- Gatunkowo jest to liryka zwrotu do adresata.
- Jest to także doskonały przykład wiersza ikonicznego.
- Wiersz stychiczny (bez podziału, budowa ciągła).
- Naborowski, czerpiąc z konceptyzmu i marinizmu (dwa główne kierunki artystyczne baroku) wykorzystał tzw. ikon, czyli nagromadzenie i wyliczenie metafor, porównań, pytań retorycznych.
- Ikon służył misternej konstrukcji utworu, ktory przeważnie składał się z 2 części.
- Pierwsza (obszerniejsza) to spiętrzone wyliczenia i anafory, druga stanowiła dobitną puentę, opartą na zaskakującym pomyśle.
- Wiersz posiada bogatą warstwę stylistyczną.
- Głównym środkiem stylistycznym zastosowanym przez poetę stała się anafora, czyli rozpoczęcie kilku wersów od tego samego wyrazu lub grupy wyrazów.
- Tutaj poeta wykorzystał „z czasem”, poprzedzający wyliczenie szeregu zjawisk przemijających i nietrwałych (m. in. upływających lat, upadających państw, wiotczejącej urody, opadających z drzew liści).
- Stanowi to kontrast do gorącego i nieprzemijającego uczucia podmiotu lirycznego do Anny („Szczyra miłość ku tobie, Anno, (…) nigdy nie ustanie.”)
Z czasem wszytko przemija, z czasem bieżą lata,
Z czasem państw koniec idzie, z czasem tego świata.
Za czasem ustawa dowcip i rozum niszczeje,
Z czasem gładkość, uroda, udatność wiotszeje.
Z czasem kwitnące łąki krasy ostradają,
Z czasem drewa zielone z liścia opadają.
Z czasem burdy ustają, z czasem krwawe boje,
Z czasem żal i serdeczne z czasem niepokoje.
Z czasem noc dniowi, dzień zaś nocy ustępuje,
Czasowi zgoła wszytko na świecie hołduje.
Szczyra miłość ku tobie, Anno, me kochanie,
Wszytkim czasom na despekt nigdy nie ustanie.