Adam Tadeusz Stanisław Naruszewicz
(20 października 1733, Polesie – 8 lipca 1796, Janów Podlaski)
Poeta nurtu klasycystycznego w literaturze polskiego Oświecenia.
Jezuita, nadworny historyk i poeta, dramatopisarz i tłumacz, biskup smoleński w latach 1788-1790, biskup łucki w latach 1790-1796, sekretarz Rady Nieustającej w latach 1781-1786, pisarz wielki litewski w latach 1781-1788, senator.
Od 1770 roku związany z dworem króla Stanisława Augusta.
Uczestnik obiadów czwartkowych.
propagator Konstytucji 3 Maja, po przystąpieniu króla do targowicy wycofał się z czynnego życia politycznego.
Redaktor „Zabaw Przyjemnych i Pożytecznych” (1771-1777).
Opracował „Historię narodu polskiego” do roku 1386, na zlecenie króla, kierował grupą zbierającą dalsze materiały do 1763 roku.
Krytyczny wobec sarmatyzmu szlacheckiego.
Charakterystyczne cechy jego dzieł to:
- różnorodność wzorów i tendencji,
- bogaty, plastyczny język,
- łączenie różnych form literackich,
- panegiryzm,
- retoryczność.
WYBRANA TWÓRCZOŚĆ:
- „Historia Karola Chodkiewicza” ,
- „Gwido, hrabia Blezu”,
- „Wiek zepsuty”
- „Do bizuna”,
- „Na śmierć Augusta III „,
- „Wiersz do Księcia Adama Czartoryskiego, generała ziem podolskich, z cudzych krajów do ojczyzny szczęśliwie powracającego”,
- „Do króla Jegomości w dzień urodzin Jego”,
- „Satyra o prawdziwym szlachectwie”, „
- „Oda do ojczyzny z okazji niesłychanego przypadku Jego Królewskiej Mości”,
- „Wieśniak do poety dziennego”,
- „Opatrzność życia i zdrowia”,
- „Chudy literat”,