- Sam tytuł wskazuje na gatunek.
- Wiersz zawiera łacińskie motto („Panie, kto będzie mieszkał w przybytku Twoim”), zaczerpnięte z Biblii.
- Wiersz ciągły, napisany jedenastozgłoskowcem.
- Po 5 sylabie średniówka (przedział intonacyjny).
- Rymy dokładne, parzyste, przeplatane.
- Tematem jest próba odpowiedzi na kwestie zbawienia.
- Rozważania na ten temat początkują pytania retoryczne.
- Nadawca nie jest znany, a odbiorcą jest sam Bóg, do którego zwraca się podmiot liryczny.
- Warunkiem zamieszkania w domu Pana i osiągnięcia pełni szczęścia doświadczą ci, którzy wypełniają przykazania boże).
- Żyjąc zgodnie z nimi mają czyste sumienie, są wobec innych życzliwi, przyjaźni, prawdomówni i uczciwi.
- Wymowa psalmu jest zgodna z nauczaniem kościoła.
- Przekazywane prawdy są ponadczasowe i uniwersalne.
- Utwór jest też przejawem tolerancji dla inności, cudzych poglądów i uwielbienia dla Boga.
- Wspomniane pytania retoryczne to w zasadzie jedyne środki artystyczne.
Domine, quis habitatit in tabernaculo Tuo
Kto będzie w Twoim mieszkaniu przebywał?
Kto będzie Twego pałacu świętego,
Wieczny mój Boże, wesela zażywał?
Człowiek niewinny, człowiek uprzejmego
Serca, który sprawiedliwość miłuje,
Który nie mówi słowa fałszywego,
Który bliźniego swego nie szacuje,
Nie szuka z cudzą szkodą swej korzyści,
Przeciw obmowcom sąsiada ratuje,
Ma niepobożne ludzi w nienawiści,
Dobrym, gdzie może, pomocy dodawa,
A co przyrzecze, by naciężej – ziści;
Pieniędzy w lichwę nikomu nie dawa,
Nie bierze darów przeciw niewinnemu:
Kto się tak rządzi, kto przy tym zostawa,
Śmiele niech ufa pokojowi swemu.