Franciszek Karpiński
(4 października 1741, Hołosków, Ukraina – 16 września 1825, Wołkowysk, Białoruś)
Polski poeta epoki oświecenia.
Pamiętnikarz, dramatopisarz, tłumacz, publicysta, moralista,.
Twórca i główny przedstawiciel nurtu sentymentalnego w polskiej liryce, tzw. „poeta serc”.
Absolwent kolegium jezuitów w Stanisławowie i Akademii Lwowskiej.
Uważał, że człowiek powinien kierować się w życiu głosem serca, gdyż jest on najbliższy naturze i pozwala dotrzeć do prawdy o samym sobie.
Twierdził, że gwarancją szczęścia jest miłość, a dla artysty najważniejsze są jego indywidualne przeżycia.
Opiekun i nauczyciel dzieci arystokratów.
Sekretarz Adama Czartoryskiego.
Dzierżawca majątku w Kraśniku niedaleko Puszczy Białowieskiej, pod koniec życia wróci do rodzinnej Chorowszczyzny.
Sławę przyniosły mu sielanki, stylizowane na pieśni ludowe.
Autor wierszy patriotycznych.
W późniejszym okresie zwrócił się ku poezji religijnej, dostrzegał ich niski poziomi chciał tworzyć teksty oznaczające się kunsztem literackim. Chciał, by jego pieśni były zgodne z duchem epoki i pełniły funkcję dydaktyczną.
WYBRANA TWÓRCZOŚĆ
- Laura i Filon.
- Do Justyny.
- Tęskność na wiosnę.
- Pieśń poranna.
- Pieśń wieczorna.
- Pieśń o Narodzeniu pańskim.
- Pieśń o Zmartwychwstaniu Pańskim.