Marian Brandys
(25 stycznia 1912, Wiesbaden, Niemcy – 20 listopada 1998, Warszawa)
Polski prozaik historyczny, publicysta – reportażysta.
Polak żydowskiego pochodzenia.
Brat Kazimierza Brandysa, pisarza i scenarzysty.
Absolwent UW (prawo).
Uczestnik kampanii wrześniowej, trafił do niemieckiej niewoli.
Debiut to „Spotkania włoskie” , 1949 r.
Dużo podróżował, z tych wojaży powstały:
- „Wyprawa do Arteku”, 1953,
- „Od Kairu do Addis Abeby”, 1957..
Dla młodzieży napisał opowieści:
- „Śladami Stasia i Nel”, 1961,
- „Z panem Biegankiem w Abisynii , 1962.
Stworzy cykl biograficzny:
- „Nieznany książę Poniatowski”, 1960,
- „Oficer największych nadziei”, 1964,
- „Kłopoty z panią Walewską”, 1969.
Stworzył typ reportażu z przeszłości, udokumentowanej narracji, pragnąc odtworzyć okoliczności i uwarunkowania psychologicznych racji, które zdeterminowały decyzje bohaterów.
Losy polskich oficerów z czasów napoleońskich stały się tematem cyklu
- „Kozietulscy i inni”, 1967,
- „Koniec świata szwoleżerów”, 1972-1979.
Stworzył eseje o swoich zainteresowaniach:
- „moje przygody z historią”, 1981,
- „Strażnik królewskiego grobu”, 1984.
Inne utwory to:
- „Dom odzyskanego dzieciństwa (1953),
- „Wyprawa do oflagu” (1955),
- „Najdziwniejsze z miast” (1972).