- Mit dotyczący starożytnej Arkadii.
- Topos wędrujący w kulturze, literaturze, sztukach pięknych.
- Opowieści dotyczące Edenu, Elizjum, Parnasu, Atlantydy, niezwykłych miejsc szczęśliwości.
- Karierę tego mitu rozpoczął Pauzaniasz, który w utworze „Wędrówka po Helladzie” (160-180) przedstawi opisy Attyki, Koryntu, Elidy, Beocji, opis wielu jeszcze innych zabytków Arkadii i miejsc geograficznych.
- Arkadię odnaleźć można w dziełach : Hezjoda, Herodota, Lukrecjusza, Homera, Pindara, Owidiusza, Teokryta, Wergiliusza i innych.
- Literatura antyczna stworzyła dwa obrazy Arkadii.
- Jeden kojarzony z prostym ludem, muzyką, pasterzami żyjącymi w idyllicznej krainie, gdzie przedstawiana była jako miejsce wymarzonego szczęścia, utopii ludzkiej wyobraźni
- Drugie spojrzenie nawiązywało do biblijnej wizji raju utraconego przez Adama i Ewę za grzech.
- Mit arkadyjski odnaleźć można w wielu utworach twórców kolejnych epok.
Twórcy, którzy wprowadzili mit arkadyjski do swych utworów:
- M. Rej („Żywot człowieka poczciwego”),
- J. Kochanowski („Fraszki”, „Pieśń świętojańska om sobótce”),
- S.F. Klonowic („Żale nagrobne”),
- Sz. Zimorowic („Roksolanki, to jest Ruskie panny”),
- J.J. Rousseau („Nowa Heloiza”, „Wyznania”),
- K. Brodziński („Pieśń rolników”, „Wiesław”),
- A. Mickiewicz („Pan Tadeusz”),
- Cz. Miłosz („W Dolinie Issy”),
- J. Stempowski („”W dolinie Dniestru”, „Esej berdyczowski”),
- J. Wittlin („Blaski i nędze wygnania”),
- T. Różewicz (” Et in Arcadia ego”).