Romantyczna architektura nie wykształciła żadnego oddzielnego stylu. Dały się jednak zauważyć tendencje do bezpośredniego nawiązywania do stylów minionych epok historycznych, dlatego wyodrębnia się nurt nazywany historyzmem. Obok historyzmu rozwinął się eklektyzm, charakteryzujący się swobodnym łączeniem różnych stylów w ramach jednej budowy architektonicznej.
Rzeźba i sztuka także nie wykształciły wyraźnie zdefiniowanych tendencji, popularność zyskały wówczas wprowadzane do tych dziedzin elementy mitologii celtyckiej, starogermańskiej, podań i legend ludowych oraz narodowych. Sięgano do orientu a z literatury do Dantego, Goethego i Szekspira.
Malarstwo odeszło od realizmu na rzecz fantastyki, a zainteresowanie historią zaowocowało wieloma obrazami o charakterze narodowym i alegorycznym. Tak naprawdę romantyzm w sztuce to głównie światopogląd artysty, przejawiający się wyborem tematyki.
Wybitni twórcy tego okresu to:
- Francesco Goya,
- Eugene Delacroix,
- Caspar Dawid Friedrich,
- Theodore Gericault.