Pigmalion to mityczny król Cypru, rzeźbiarz, który pokochał własne dzieło. Wyrzeźbił dziewczynę w kości słoniowej i zapałał do niej głębokim uczuciem. Był samotnikiem, nie potrafił pokochać żadnej kobiety, jego zdolności sprawiły, że rzeźba była wyjątkowo piękna i do złudzenia przypominała żywą istotę. Pigmalion zachwycił sie nią, zatracając granicę miedzy światem realnym a złudzeniem. Traktował rzeźbę jak prawdziwą ukochaną, ubierał, ozdabiał biżuteria , obsypywał prezentami, układał w łożu i czule gładził jej delikatną skórę. Oszalał z miłości, a podczas składania darów bogini Wenus w dniu jej święta, wybłagał ożywienie postaci. Jakże wielkie było jego szczęście, kiedy po powrocie do domu zobaczył swe ożywione dzieło. Złożył podziękowania opiekunce kochanków i ożenił się z ukochaną. Ze związku tego urodziła się później córka Pafos.
- Opowieść o Pigmalionie i Galatei była przez wieki inspiracją dla artystów, realizacją motywu zakochania się twórcy we własnym dziele.
- Warto wspomnieć dzieło G.B. Shawa „Pigmalion”.
- Powstał także znany musical „My Fair Lady”, wykorzystujący ten motyw.
Oprócz informacji o roli misteriów poświęconych bogini Wenus i wytłumaczenia pochodzenia nazwy Pafia, czyli Cypr, odnaleźć można w micie następujące uniwersalne przesłania:
- o kreacyjnej twórczej roli artysty,
- wpływie twórcy na zmianę świata,
- na temat cudotwórczej mocy piękna,
- miłości, która zmiękcza serca bogów,
- uwielbieniu artysty do swego dzieła.