- Utwór liryki refleksyjnej.
- Wiersz w formie apostrofy (uroczystego zwrotu do adresata).
- Przypomina swą forma modlitwę.
- Skierowany jest do Boga, który stwarza jagody, lato, cień, czosnek, smutek roślin, wydrę, ślimaka i serce.
- Jest to rodzaj podziękowania za cuda przyrody (natury).
- Podmiot liryczny chwali Boga, wymienia wiele rzeczy, które stworzył i prosi, by poeci pisali prostsze i zrozumiałe dla odbiorców wiersze.
- Utwór jest wierszem białym, bezrymowym, bez znaków przestankowych.
- Składa się z 13 wersów różnej długości.
- Poeta zastosował epitety (np. „chrabąszczowe lato”), przenośnie (np. „niezgrabny śnieg co ma wdzięk większy”), uosobienie (np.”smutek roślin”).
- Środki artystyczne budują plastyczność świata opisanego w wierszu.
- Utwór wyzwala radość, podziw dla Boga jako stwórcy, tolerancję i zachwyt wobec wszelkich istot.
Ty który stwarzasz jagody
królika z marchewką
lato chrabąszczowe
cień wielki małych liści
zawilec półobecny bo uwiędnie zanim go się przyniesie do domu
czosnek niedźwiedzi dla trzmieli
smutek roślin
wydrę na krótkich nogach
ślimaka co zasypia na sześć miesięcy
niezgrabny śnieg co ma wdzięk zanim zacznie tańczyć
serce choćby na chwilę
spraw
niech poeci piszą wiersze prostsze od wspaniałej poezji