- Według Szarzyńskiego człowiek jest słaby, niezdecydowany i pełen lęków.
- Taki obraz odnaleźć można właśnie w przedstawionym sonecie IV.
- Ludzkie życie zostało zobrazowane jako nieustająca walka o zbawienie.
- podmiot liryczny jest zmuszany do walki wbrew swej naturze.
- Podejmuje walkę z szatanem, wspieranym przez moce piekielne.
- W utworze nazwany został „srogi ciemności hetman”.
- Odwodzeniu człowieka od Boga służą, oprócz szatana, pokusy ziemskie.
- Dotyczy to wszelkich dóbr materialnych i rozkoszy życia doczesnego, o które zabiega człowiek.
- Kolejną przeszkoda do zbawienia jest ciało ludzkie, którym żądza wszelkie pokusy i potrzeby („zbiegłe lubości”).
- Walka jest więc nierówna i podmiot liryczny stwierdza, że w tym boju człowieka wesprzeć musi Bóg.
- Jedynie pomoc Boga może zapewnić człowiekowi zbawienie, czyli zwycięstwo ze wszystkimi przeciwnościami losu.
Pokój — szczęśliwość; ale bojowanie
Byt nasz podniebny: on srogi ciemności
Hetman i świata łakome marności
O nasze pilno czynią zepsowanie.
Nie dosyć na tym, o nasz możny Panie!
Ten nasz dom — ciało —, dla zbiegłych lubości
Niebacznie zajźrząc duchowi zwierzchności,
Upaść na wieki żądać nie przestanie.
Cóż będę czynił w tak straszliwym boju,
Wątły, niebaczny, rozdwojony w sobie?
Królu powszechny, prawdziwy pokoju
Zbawienia mego, jest nadzieja w tobie!
Ty mnie przy sobie postaw, a prześpiecznie
Będę wojował i wygram statecznie!