Quintius Horatius Flaccus
Horacy
(08. 12. 65 rok p.n.e. – 27. 11. 8 rok p.n.e.)
Największy rzymski poeta liryczny, żył w I wieku p.n.e., syn wyzwoleńca, ceniony w starożytności i średniowieczu, nauki pobierał w Rzymie i Atenach, dzięki ojcu, który starał się zapewnić synowi wszechstronne wykształcenie. Uczył się filozofii, greki, poznawał wielkie literackie dzieła.
Był na wojnie, zbankrutował i stracił ojcowiznę, pracował jako pisarz u kwestora, wiele podróżował, otrzymał majątek od swego mecenasa, utrzymywał dobre stosunki z Oktawianem Augustem.
Tworzył utwory o bardzo zróżnicowanej tematyce, począwszy od biesiadnej, po religijną, erotyczną, patriotyczną, satyryczną, okolicznościową.
Stworzył pieśni, które nazywał carminami (pieśniami, odami), stały się one wzorem dla następnych pokoleń, w Polsce wywarł wielki wpływ na Jana Kochanowskiego, ktory wielbił go za pieśni „nad złoto droższe”, a nim też wzorował się Adam Mickiewicz, pisząc „Odę do młodości”.
Propagował w swoich dziełach ideę umiaru, nazywaną tzw. złotym środkiem.
Najważniejsze w twórczości Horacego utwory to:
- „Epody”, o treści politycznej, grozie wojny, szczególnie domowej,
- „Satyry”, ośmieszające wady i słabości ludzkie, ukazane jednak z pewną pobłażliwością,
- „Pieśni”, najbardziej znaczące dzieła o różnej tematyce (religijne, biesiadne, wiersze do przyjaciół, wiersze do kochanek, refleksje na temat śmierci, radości życia,
- „Listy”, pełne odwołań filozoficznych, zagadnień poetyki („Ars poetica”).
Wiele wypowiedzi Horacego weszło do światowej skarbnicy sentencji:
- Carpe diem (Używaj dnia),
- Dulce et decorum est pro patria mori (Słodko i zaszczytnie jest polec za ojczyznę),
- Non omnis moriar (Nie wszystek umrę). Poeta tym zdaniem wyraża przeświadczenie, że poezja i sfera wartości duchowych są niezniszczalne, w przeciwieństwie do tego, co materialne i nie poddaje się działaniu czasu.
Zmarł w wieku 57 lat, spoczywa w Rzymie na cmentarzu eskwilińskim.