Ignacy Krasicki
KSIĄŻĘ POLSKICH POETÓW
(3 lutego 1735 w Dubiecku – 14 marca 1801 w Berlinie)
Poeta okresu oświecenia, prozaik, publicysta, redaktor „Monitora”, książę, biskup warmiński, arcybiskup gnieźnieński, senator Rzeczypospolitej.
Uzyskał wszechstronne wykształcenie, absolwent seminarium duchownego w Warszawie, święcenia kapłańskie otrzymał w 1759 roku. Studia kontynuował także w Rzymie, po powrocie piastował urząd sekretarza prymasa. Blisko współpracował z królem Stanisławem Augustem Poniatowskim, był częstym uczestnikiem obiadów czwartkowych.
Przedstawiciel klasycyzmu, uprawiał satyry i bajki, w których wartością jest zwięzłość, jasność i prostota. Łączył dydaktyzm z pobłażliwością, poczuciem humoru i ironią, krytykował sarmatyzm, bezmyślne naśladownictwo, wady ludzi (pijaństwo, naiwność, przemoc, próżność i pychę).
Miał ogromny urok osobisty, był wytworny i bardzo elegancki, inteligentny i pełen poczucia humoru, co zjednywało mu ludzi wokół.
Już jako zaledwie trzydziestoletni mężczyzna został biskupem warmińskim, a jego rezydencja w Lidzbarku Warmińskim uważana byłą za jeden z najpiękniejszych zespołów pałacowo-ogrodowych w Europie.
W początkowym okresie reform Stanisława Augusta Poniatowskiego poeta przyjaźnił się z królem w współpracował w propagowaniu idei epoki, wspierał „piórem” środowiska oświeconych dążących do zmian. Wiele wysiłku włożył w walkę z sarmacką obyczajowością szlachty, kojarzoną szczególnie z pijaństwem, niskim wykształceniem, stereotypami religijno-narodowymi.
Ignacy Krasicki pozostawił po sobie niezwykle bogatą i różnorodną spuściznę literacką. Składają się na nią:
- poematy heroikomiczne: “Monachomachia, czyli wojna mnichów”, “Myszeida”;
- cykle bajek: “Bajki i przypowieści” i “Bajki nowe”,
- powieści: “Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki” i “Pan Podstoli”,
- 22 satyry, między innymi: “Żona modna”, “Pijaństwo”, “Do króla”,
- poematy epickie, komedie, prace naukowe i encyklopedyczne (między innymi pierwsza w Polsce historia literatury “O rymotwórstwie i rymotwórcach”),
- liczne tłumaczenia z literatury obcej.
Jego utwory cechuje uniwersalizm i ponadczasowość, bo poruszana wówczas tematyka nadal jest aktualna. Najważniejsze z nich to:
- „Hymn do miłości ojczyzny”,
- „Bajki i przypowieści”,
- „Satyry”,
- „Myszeida”,
- „Monachomachia”,
- „Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki”.