- Utwór powstał około 19770.
- Stanowi przykład literatury osobistej, opartej o własne przeżycia.
- Pochodzi ze zbioru „Zabawki wierszem i przykłady obyczajne” (1780).
- Składa się z 5 zwrotek, każda po 4 wersy.
- Utwór o charakterze sielanki uznawany jest za doskonały przykład polskiego sentymentalizmu.
- Tematem utworu jest miłość.
- Gospodarz w wierszu nie wspomina o niej ani słowem.
- Porównuje piękną, budzącą się do życia przyrodę ze stanem własnej duszy.
- Obserwuje naturę odczuwając osobisty żal i smutek.
- Ma jednak nadzieję, że podobnie jak dzieje się z przyrodą, tak i w jego przypadku nastąpi nowy „rodzaj”, czyli spotkanie z ukochaną.
- Poeta połączył sprawy rolnicze, przyrodnicze z przeżyciami człowieka.
- Język utworu jest prosty, melodyjny, doskonale tworzy nastrój melancholii i smutku.
Już tyle razy słońce wracało
I blaskiem swoim dzień szczyci;
A memu światłu cóż to się stało,
Że mi dotychczas nie świéci?
Już się i zboże do góry wzbiło,
I ledwie nie kłos chce wydać;
Całe się pole zazieleniło:
Mojej pszenicy nie widać!
Już słowik w sadzie zaczął swe pieśni,
Gaj mu się cały odzywa;
Kłócą powietrze ptaszkowie leśni:
A mój mi ptaszek nie śpiéwa!
Już tyle kwiatów ziemia wydała
Po onegdajszej powodzi!
W różne się barwy łąka przybrała:
A mój mi kwiatek nie wschodzi!
O wiosno, pókiż będę cię prosił,
Gospodarz zewsząd stroskany?
Jużem dość ziemię łzami urosił:
Wróć mi urodzaj kochany!