„Lato” Kazimierza Wierzyńskiego

• Wiersz pochodzi ze zbioru „Wróble na dachu” z 1921 roku.
• Czytelnik ogląda słoneczny, cichy dzień.
• Czuje zapach skoszonego siana, powiewy lekkiego wiatru.
• Chmury niespiesznie przesuwają się po niebie.
• Na łące leży człowiek, postrzegający siebie jako jeden z elementów natury.
• Zadaje pytanie „siostry  moje (…) czy nie za wie­le mi, że je­stem?
• Refleksja dotyczy  niezrozumiałych nieraz pragnienia człowieka.
• Ma wiele, odczuwa jedność ze światem, z kosmosem, czuje się członkiem wielkiej rodziny wszystkiego, co istnieje.
• Poeta afirmuje życie,  przedstawia go jako wielką wartość, która należy akceptować w takiej postaci jak jest.

Leżę na łące.
Ni­ko­go nie ma, ja i słoń­ce.
Ci­szą na­brzmia­łą i wez­bra­na
Na­pły­wa myśl to pach­nie sia­no.
Wiatr cią­gnie po tra­wach z sze­le­stem
A u góry sio­stry moje
Bia­łe chmu­ry, wę­dru­ją na wschód.
Czy nie za wie­le mi, że je­stem?