Kolejny utwór zespołu „Elektryczne Gitary” i Kuby Sienkiewicza. Jak pozostałe utwory zespołu wydaje się być prostym zabawnym tekstem. Dla ciekawych to powód poszukiwań głębszego znaczenia i własnych refleksji. Miałkie wydarzenia, a sprawy życiowe takie ważne. W tekście jest błąd- nie używamy określenia „kontrol”, ale kontrola, chyba że jest to zabieg specjalny!?
To już jest koniec, nie ma już nic
Jesteśmy wolni, możemy iść
To już jest koniec, możemy iść
Jesteśmy wolni, bo nie ma już nic
Robaczek w swej dziurce jak docent za biurkiem
I pszczółka na kwiatkach jak kontrol w tramwajach
Tak dłubie i gmera, napisze, wymyśli
Obejdzie wokoło, zabrudzi, wyczyści
I krzaczek przy drodze i brat przy maszynie
Jak noga w skarpecie, sprzedawca w kantynie
Kamyczek na polu i strażnik na straży
Lodówka wciąż ziębi, kuchenka wciąż parzy
A po co, a po co tak dłubie i dłubie
A za co, a za co tak myśli i skubie
I tak się przykłada i mówi z ekranu
I bredzi latami, wieczorem i rano
To już jest koniec, nie ma już nic
Jesteśmy wolni, możemy iść
To już jest koniec, możemy iść
Jesteśmy wolni, bo nie ma już nic