- Kult słońca znany był prawie wszystkim starożytnym kulturom.
- Uważano je za najważniejszego boga (np. egipski Ra).
- Słońce symbolizuje boskość i samego Boga.
- Rzymski kult słońca miał wpływ na ustalanie terminów świąt chrześcijańskich.
- Słońce stało się też symbolem Chrystal, porównywano do słońca blask jego oblicza.
- Słońce jest też emblematem opatrzności, ogarniając swym okiem świat i porządek rzeczy.
- Boskie oko słońca jest symbolem wszechwiedzy, prawdy i sprawiedliwości.
- Stanowi również oznakę zbawienia.
- Boskie słońce jest poza tym symbolem nieskończoności, zmartwychwstania, mądrości, świetności i chwały.
- Postrzega się go jako życiodajne źródło, dawcę życia
- Siły ciemniści nienawidzą słonecznego światła.
- Zaćmienie słońca to oznaka kosmicznej katastrofy, apokaliptycznej zagłady.
- Słonce kojarzone jest ze szczęściem, powolnością i pomyślnością.
- Niekiedy stanowo znak wolności, stałości, dobrej myśli, pewności jutra i nadziei.
- Symbolizuje też górnolotną myśl, aspiracje, dalekosiężne plany.
- Określane jest jako znak niepowtarzalności, wyjątkowości, urody, piękna, miłości, także tej do ojczyzny i patriotyzmu.
Odniesienia znaleźć można:
- Księga Eklezjastyka 26, 21.
- Księga Eklezjastyka 27,12.
- Objawienie św. Jana 1,16.
- List św. Jakuba 1,11,
- Ewangelia św. Mateusza 24,29.
- Ewangelia św. Mateusza 13,43.
- Ewangelia św. Mateusza 12,2.
- Księga Sędziów 5,31.
- Księga Mądrości 5,6.
- I Księga Królewska 12,12.
- Sofokles, „Antygona”.
- J. Kochanowski, „Pieśń IX”.
- F. Karpiński, „Do Justyny”.
- A. Mickiewicz, „Oda do młodości”.
- A. Mickiewicz, „Dziady” cz. III.
- A. Mickiewicz, „Dziady” cz. IV.
- A. Mickiewicz, „Burza”.
- A. Mickiewicz, „Pan Tadeusz”.
- J. Słowacki, „Beniowski”.
- J. Słowacki, „Wacław”.
- J. Słowacki, „Kordian”.
- Z. Krasiński, „Nie-Boska komedia”.
- C. K. Norwid, „Święty – pokój”.
- T. Miciński, „Już świt”.
Wg Słownika symboli literackich R. Kuleszewicza, Białystok 2003.