Elfy leśne zamieszkiwały Mroczną Puszczę. Ich król mieszkał na jej wschodnich brzegach. Pod drzwiami siedziby króla szumiała rzeka, która spod wzgórz płynęła przez puszcze, na moczary. Grota miała mnóstwo wejść. Poddani króla mieszkali w lesie, tam z resztą polowali i budowali sobie domy lub szałasy z gałęzi. Olbrzymia grota służyła również jako więzienie, skarbiec oraz pałac królewski.
Elfy leśne bardzo lubiły ucztować w lesie. Podczas ognisk podawały sobie puchary z rak do rak, śpiewając przy tym i grając na harfach. Bardzo lubiły skraj puszczy, stamtąd mogły wymykać się bowiem na łowy i robić wycieczki przy świetle księżyca. Elfy mały lśniące włosy, w które były wplecione kwiaty. Drogie kamienie błyszczały elfom na kołnierzach i ich pasach. Szykując się do walki były uzbrojone w łuki i oszczepy. Elfy leśne różniło to od innych elfów, że lubiły biesiadować. Elfy leśne mają tą wadę ze nie ufają nieznajomym. Posiadają bardzo potężną magię. Od elfów z zachodu rożni je to, że są mniej mądre.
Elfy „lekkie”, podziemne oraz morskie żyły ucząc się czarów, zdobywały mądrość i wiedzę opanowując magię. Ćwiczyły wyrabianie pięknych przedmiotów.
Elfy leśne zajmowały się głównie biesiadowaniem i budowaniem szałasów. Nie potrafiły zaufać osobom, których nie znały. Niechęć elfów do krasnoludów wynikała z tego jak one wyglądały. Elfy lubiły się z nimi przekomarzać. To z czego kpiły najbardziej to długie brody krasnoludów. Dawnymi czasy elfy toczyły wojny z nimi wojny, które oskarżały o kradzież skarbów zdaniem elfów. Krasnoludy jednak zupełnie inaczej to przedstawiały. Twierdziły jednak, że brały to co się im należało. Władca elfów jesienią miał na głowie koronę z jagód i czerwonych liści. Natomiast gdy zbliżała się wiosna nosił koronę z leśnych kwiatów. Zawsze jednak w ręku trzymał berło z rzeźbionej dębiny. Słabością króla elfów było to, że kochały skarby, szczególnie srebro i białe drogie kamienie.
Autor: Kamila, Anna