- Kwiaty zawsze stanowiły ozdobę miejsc, przedmiotów kultu, posągów, kapłanów i zwierząt ofiarnych.
- Ozdabiano nimi ołtarze, świątynie, miejsca pochówku zmarłych.
- Zdobiono nimi ludzkie ciało.
- Traktowano je jako ofiarę bogom, towarzyszyły świętom i ucztom.
- Były zawsze symbolem hołdu, czci i miłości.
- Stanowiły emblemat piękna, zwłaszcza kobiecej urody, łagodności, dobroci i subtelności.
- Stanowiły też znak miłości, małżeństwa, wesela oraz przedmałżeńskiej niewinności.
- Kwiaty uważa się za najpiękniejszą i najbardziej wartościową część rośliny.
- Oznacza apogeum, skończenie, rozkwit.
- Jest też znakiem wyboru, elity, wiosny i nadziei na odrodzenie, wzrost i dojrzałość.
- Wieniec z kwiatów symbolizuje pogrzeb, a same kwiaty mogiłę.
- Kwiat jako symbol śmierci występuje najczęściej zwiędły lub ścięty.
- W Biblii kwiat obrazuje nietrwałość, kruchość przemijanie życia.
- W chrześcijaństwie to symbol otwarcia na niebo, na deszcz i promienie słońca oraz na transcendencję i boską aktywność.
- Kwiat niekiedy może kusić, łudzić i oszukiwać, zwłaszcza omdlewającym zapachem.
- Kwiat jest symbolem poezji.
Odniesienia znaleźć można:
- Psalm 102, 15-16.
- Proroctwo Izajasz 11,1.
- Pieśń nad pieśniami 2,1.
- Homer, „Iliada”.
- Safona, „Pożegnanie”.
- J. Kochanowski, „Tren XV”.
- J. U. Niemcewicz, „Powrót posła”.
- A. Naruszewicz, „Głos umarłych”.
- A. Mickiewicz, „Oda do młodości”.
- J. Słowacki, „W pamiętniku Zofii Bobrówny”.
- A. Mickiewicz, „Konrad Wallenrod”.
- A. Mickiewicz, „Dziady” cz. II.
- J. Słowacki, „Kordian”.
- J. Słowacki, „Balladyna”.
- Z. Krasiński, „Nie-Boska komedia”.
- S. Żeromski, „Przedwiośnie”.
- S. Żeromski, „Ludzie bezdomni”.
- A. Asnyk, „Posyłam kwiaty”.
- L. Staff, „Droga miłości”.
Wg Słownika symboli literackich R. Kuleszewicza, Białystok 2003