Stanisław Adamczewski
(11.12.1883, Warszawa – 2 .08.1952, Opacz k. Warszawy,)
Historyk literatury, krytyk literacki, edytor.
Absolwent gimnazjum filozoficznego w Płocku i Warszawie.
Zaczął studia medyczne, przerwał i przystąpił do egzaminu państwowego na nauczyciela. Pracował w szkołach średnich w Łęczycy (1907-08), Siedlcach (1908-09) i Lublinie (1909-11) jako nauczyciel polonista.
Studiował w Zurychu, Paryżu, Lwowie.
Debiut (1910) szkicem „Znaczenie i przeznaczenie twórczości Wyspiańskiego w naszym życiu”, w „Kurierze Lubelskim”
Członek Towarzystwa Literacko-Naukowego w Lublinie.
Nauczyciel akademicki UW.
Współpracownik Polskiego Radia, Komisji do Badań nad Historią Literatury i Oświaty Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, Komisji Historii Literatury Polskiej Wydziału Filologicznego PAU, członek i korespondent Naukowego Warszawskiego.
Kierował Państwowym Instytutem Sztuki Teatralnej w Warszawie.
W Łodzi kierował katedrą historii literatury polskiej na Uniwersytecie Łódzkim jako profesor zwyczajny
Pisał recenzje literackie i teatralne, opracowania edytorskie w serii Biblioteka Pisarzy Polskich i Obcych.
Zmarł śmiercią samobójczą.
Wybrana twórczość:
- Zbiór zadań i pytań z literatury polskiej dla uczniów szkoły średniej. Cz. 1. Wieki XVI i XVII (1922).
- Oblicze poetyckie Bartłomieja Zimorowicza (1923).
- Serce nienasycone. Książka o Żeromskim (1930).
- Stefan Żeromski. Zarys biograficzny (1937).