Renesansowi twórcy postrzegali świat jako dzieło sztuki, podziwiali jego piękno i harmonię. Starali się także odczytać zawarty w nim sens. Zachwyt nad ładem natury miał charakter nie tylko estetyczny. Podziw dla otaczającej rzeczywistości rodził religijną wdzięczność wobec Boga za dar doskonałego stworzenia.
Trzeba jednak pamiętać, że w porządek świata wpisane jest również cierpienie, zmienność losu, niepewność jutra i tęsknota za czymś wyjątkowym, idyllicznym, gdzie panuje jedynie szczęście i radość. Potrzebę takiego miejsca wyrażał wśród twórców renesansowych motyw Arkadii – mitycznej krainy ziemskiego szczęścia. Zamieszkiwali ją pasterze i rolnicy, pozbawieni zmartwień, żujący blisko natury, bez zepsucia, którego nośnikiem jest cywilizacja. W Arkadii panował nieraz smutek, bo nie omijała jej śmierć.