Krasnoludy w „Hobbicie” poznajemy właściwie już na samym początku, kiedy to Gandalf wraz z nimi przybywa do domu tytułowego hobbita – Bilbo Bagginsa.
Ich stwórcą i nauczycielem był Valar Aule, mistrz rzemiosła i wiedzy ma-terialnej.
Odziedziczyli po nim wiele cech: bardzo kochali ziemię, brzydzili się złem, byli doskonałymi rzemieślnikami i górnikami (wyróżniały się dużą wy-trzymałością, precyzją i odpornością na ogień).
Nikt w Śródziemiu nie potrafił wykonywać tak pięknego, a jednocześnie trwałego oręża jak oni. Mimo swego niewielkiego wzrostu posiadali niezwykłą siłę i krzepę. W walce wręcz, zazwyczaj wykorzystywali topory własnoręcznej roboty, mało kto mógł im dorównać. Walczyli zawzięcie, z uporem i poświęceniem. Żyli i pracowali w grotach oraz jaskiniach, więc doskonale wi-dzieli w ciemnościach.
Mieli bujne i długie brody, które były jedną z ich największych chlub, i na ich punkcie byli bardzo wrażliwi. Ubierali się w brunatne szaty oraz kol-czugi podobne do szat wikingów.
Ich długość życia wahała się między 250-300 lat, ale mimo to liczba kra-snoludów stale malała. Było to spowodowane licznymi wojnami oraz małą ilo-ścią krasnoludzkich kobiet.
Ze względu na wędrowniczy tryb życia posługiwali się oni różnymi języ-kami. Posiadali także swój własny, lecz był on tajny i służył nauce. Nieliczni poza krasnoludami znali jego tajniki. Nikt nie wie co dzieje się z krasnoludami po śmierci. Oni sami uważają, że Aule zabierze ich i dołączą do dzieci Illuvata-ra. Będą tam czekali aż dopełnią się dni, by móc pomóc Aulemu przy odbudo-wie Ardy po Ostatniej Bitwie.
Aulë, jeden z Valarów, w smutku i tęsknocie za pojawieniem się pierw-szych Dzieci Ilúvatara, stworzył w tajemnicy siedmiu krasnoludów w ciemno-ściach Śródziemia. Bardzo pragnął również przekazać swoją wiedzę i umiejęt-ności. Nie wiedząc, jak wyglądać będą Dzieci Ilúvatara, nadał im cechy nie-zbędne do przetrwania w świecie zdominowanym przez Melkora.
Były to: siła, wytrwałość, nieustępliwość, a także umiłowanie do rzemiosła i bogactw o charakterze materialnym. Stworzył dla nich także język Khuzdûl. Obudził się pierwszy z Ojców, Durin. Dwaj kolejni z Ojców przebudzili się w pobliżu góry Dolmed. Plemiona na czele których stali założyły dwa wielkie krasnoludzkie miasta – twierdze: Belegost oraz Nogrod. Pozostali czterej obu-dzili się daleko na wschodzie Śródziemia: osobno Ojcowie Żelaznorękich i Sztywnobrodych, osobno Ojcowie Czarnowłosych i Kamiennostopych. Nie ma żadnych informacji czy plemiona na wschodzie utworzyły jakieś miasta lub twierdze. Wiadomo jednak, że przetrwały Wojnę Gniewu, gdyż Sauron poda-rował krasnoludom siedem Pierścieni Władzy – po jednym dla każdego z plemion.
Główną siedzibą krasnoludów była Samotna Góra, jednakże ówczesny przywódca krasnoludów zdecydował przenieść się na północ, ku Górom Sza-rym. Krasnoludy zdecydowały wrócić do Smoczej Góry, ponieważ w ich ówcze-snym miejscu byli atakowani przez smoki. Na nowo zaludniony Erebor zaczął rozkwitać i plemię Durina bogaciło się.
Pomyślność w ich królestwie trwała przez kilkaset lat, niestety wtedy Smaug Złoty, który dowiedział się o bogactwach krasnoludów, znienacka zaat-akował Erebor. Przez wiele lat smok pustoszył okolice Samotnej Góry i nikt nie odważył się powrócić do królestwa prze kolejne lata.
Dopiero kiedy wyprawa Thorina II Dębowej Tarczy, w której brał udział Bilbo Baggins, doprowadziła do śmierci Smauga, krasnoludowie ponownie od-nowili Królestwo pod Górą. Plemię Durina ponownie zasiedliło królestwo i za-częto przywracać je do dawnego stanu. Samotna Góra odzyskała swą świetność, a nawet przewyższyła okres przed Smaugiem. Potem Erebor cieszył się wielką pomyślnością. Za czasów Durina VII krasnoludowie opuścili Erebor i powrócili do Khazad-dûm.
Autor: Dorota, Klaudia
