Juliusz Słowacki
(4.09.1809, Krzemieniec – 3.04.1849, Paryż)
Poeta, dramatopisarz, epistolograf (autor listów), filozof-wizjoner, jeden z najwybitniejszych twórców Romantyzmu. Jak sam poeta twierdził był romantykiem od dzieciństwa, który posiadał „powołanie do poezji”.
Wychowywał się w Krzemieńcu, studiował prawo (które zupełnie go nie interesowało) w Wilnie (1825-1828), po jego ukończeniu podjął pracę w Warszawie w Komisji Rządowej Przychodu i Skarbu.
W czasie powstania listopadowego został zatrudniony w Biurze Dyplomatycznym Rządu Narodowego, z którego misją udał się do Drezna, później Londynu i Paryża. W stolicy Francji osiadł na stałe i pozostał na emigracji. Początkowo zwlekał z opublikowaniem za granicą wierszy powstańczych, miał bowiem zamiar wrócić do rodziny, mieszkającej ma terenie cesarstwa rosyjskiego, w rodzinnym Krzemieńcu.
Wiele podróżował (Włochy, Grecja, Egipt, Palestyna). Przemieszczanie się w przestrzeni utwierdzało w nim typowe dla wielu polskich romantyków przekonanie o skazaniu przez los na wieczną tułaczkę lub pielgrzymkę, o niemożliwości powrotu do kraju.
Jego twórczość nie została w pełni doceniona za jego życia, na co wpływ miał Adam Mickiewicz, z którym Słowacki współzawodniczył. Dzieła jego są zgodne z duchem epoki, poeta podejmował tematykę dotyczącą Polski, poruszał problemy polityczne, rozrachunkowe i historyczne.
Przedstawiał także skomplikowaną psychikę człowieka, tragizm ludzkiego losu, uczucia i namiętności (zemsta, zdrada, nienawiść, zbrodnia, władza), odwoływał się także do orientalistyki i ludowości.
Zajmował się też problematyką mistyczną (Kontakt z Bogiem).
Jego twórczość jest pełna poetyckich obrazów, doskonałego języka i wielu środków poetyckiego wyrazu. Doskonale łączył niezwykły nastrój, wprowadzał sprzeczności i kontrasty (tragizm i komizm, fantazja i realizm). Kreował Słowacki bohaterów nieprzeciętnych, samotnych, skłóconych ze światem, żyjących problemami własnego wnętrza.
W 1927 roku prochy Słowackiego sprowadzono do Krakowa, gdzie spoczęły obok A. Mickiewicza.
Twórczość Słowackiego nie była ceniona przez współczesnych. Publicznie zlekcewałył jego pierwsze utwory Mickiewicz, bo nie odnalazł w nich patriotyzmu, nazwał je „kościołem , w którym Boga nie ma”.
Prawdziwa sława otoczyła go dopiero po śmierci.
Najbardziej znane utwory Słowackiego to:
- „Kordian”,
- „Horsztyński”,
- „Balladyna”,
- „Mazepa”,
- „Lilla Weneda”,
- „Sen srebrny Salomei”,
- „Anhelli”,
- „Ojciec zadżumionych”,
- „W Szwajcarii”,
- „Beniowski”,
- „Genezis z Ducha”.