Elementy śmiechu, zabawy i karykatury pojawiają się w zasadzie we wszystkich utworach Krasickiego.
W Satyrach służą głównie funkcji dydaktycznej, bowiem krytyka jest tu bowiem bezimienna i piętnowane są nie konkretne postaci (osoby) lecz ludzkie słabości, wady, błędy, zasady ustrojowe, struktury społeczne czy zjawiska obyczajowe. Utwory Krasickiego pokazują rzeczywistość w krzywym zwierciadle, wyolbrzymiając to, co jest w pokazywanym świecie złe i niedoskonałe.
Autor, niczym lekarz, bada różne zjawiska, skupia się na tym co słabe, ułomne i niedoskonałe, ale jednocześnie wzbudzające śmiech, pozwalające na zabawę. Krasicki posługuje się ironią, ośmieszając głupotę, przewrotność, chciwość, próżność i snobizm. Pokazuje w swych utworach negatywne cechy umysłowości i obyczajowości ludzi swej epoki. Warto jednak pamiętać, że te bywają ponadczasowe.
Ignacy Krasicki zestawia świat ludzi ze światem zwierząt, a poprzez alegorie pokazuje człowieka, który mimo posiadania rozumu, nie czyni z niego użytku i wcale nie jest lepszy od istot wykorzystujących instynkt. Nieraz okazuje się głupszy od nich. Autor, np. w bajkach wyśmiewa pychę, przebiegłość, głupotę, obłudę, okrucieństwo, naiwność, chciwość i wiele innych słabości człowieka i nie zawsze wierzy w możliwość niwelowania tych wad.
Utwory Krasickiego przepełnione są również goryczą, zaprawioną nadzieją, że racjonalne argumenty są w stanie przekonać czytelników i wpłynąć na ich postawy, widać jednocześnie też sceptycyzm wobec przeświadczenia, że człowiek jest z natury dobry.