- W centrum świata poetyckiego świata L. Staffa stoi człowiek.
- Tę humanistyczną materię odnaleźć można w wierszu „Curriculum vitae”.
- W I zwrotce poeta wyznaje, że bał się życia, sądząc że marzenia mają większą wartość niż działanie.
- Marzył o potędze, przekonany, że właściwy sens życia mieści się w tęsknocie do doskonałości, w dążeniu do ideałów, a nie w ich realizacji.
- Wiersz stanowi jakby opis twórczości (życia), realizacji filozoficznej jego pochwały.
- Autor zburzył stary dom smutku.
- Jego poezja zyskała precyzję i zaczęła odcinać się od poetycznej nastrojowości wcześniejszych outworn.
- Głównym motywem twórczości stała się myśl, refleksja nad życiem.
- Na uwagę zasługuje zwarta budowa utworu.
- Gatunkowo jest to sonet (2 zwrotki x 4 wersy, 2 zwrotki x 3 wersy).
- Wiersz stanowi przykład, że poeta analizował swoją twórczość, szukał własnej drogi tworzenia.
- W tym sonecie następuje przezwyciężenie młodopolskiej konwencji poetyckiej, jej rozlewności i sztafażu doprowadzające wiersze do granic wyrafinowanej prostoty.
Dzieciństwa mego blady, niezaradny kwiat
Osłaniały pieszczące, cieplarniane cienie.
Nieśmiałe i lękliwe było me spojrzenie
I stawiając krok cudzych czepiałem się szat.
Młodość ma pierwsze skrzydła swe wysłała w świat,
Kiedy nad wiosnę milsze zdały się jesienie.
Więc kochałem milczenie, wspomnienie, westchnienie
I plotłem chmurom wieńce z swych kwietniowych lat.
Dopiero od posągów, od drzew i od trawy,
Z którymi żyłem długo wśród dalekich dróg,
Nauczyłem się prostej, pogodnej postawy.
I kiedym, stary smutku dom zburzywszy w gruzy,
Uczynił z siebie jeno wschodom słońca próg,
Rozumie mnie me serce i kochają Muzy.