Walter Scott
(15 sierpnia 1771, Edynburg – 21 września 1832, Abbotsford House)
Szkot, prawnik, poeta i powieściopisarz, jeden z twórców angielskiego romantyzmu.
Uważany za twórcę powieści poetyckiej i powieści historycznej, uwzględniającej koloryt lokalnyi realia epoki historycznej.
Został adwokatem (tradycja rodzinna) i urzędnikiem sądowym, w 1801 stał się wolnomularzem Loży świętego Dawida w Edynburgu.
Podejmował szkocką tematykę narodową, tworząc oryginalną literacką wizję historii, budowaną z uwzględnieniem tzw. kolorytu czasu i miejsca. Efekt ten uzyskiwał dzięki wprowadzaniu autentycznych szczegółów z życia codziennego, wydarzeń historycznych, różnych typów ludzkich, będących przedstawicielami różnych warstw społecznych, miejscowości, obyczajów, strojów czy pejzaży.
Dzięki jego utworom gwałtownie wzrosło zainteresowanie historią narodową.
Literacki sposób rekonstruowania historii przez Scotta wzbudził w całej Europie zwrot ku historii, zainteresowanie przeszłością i życiem na prowincji. Stał się inspiracją dla wielu twórców, także i polskich, oddziałując na ich twórczy warsztat (np. Mickiewicza, Słowackiego, Kraszewskiego).
Wśród polskich romantyków szczególną popularność zdobyły takie powieści poetyckie i historyczne Scotta:
- „Pieśń ostatniego minstrela” (1805),
- „Pani jeziora” (1810),
- „Waverley” (1814),
- „Narzeczona z Lammermooru” (1819),
- „Ivanhoe” (1820).
W „Waverleyu” losy tytułowego bohatera , Edwarda, zostały przedstawione na tle wydarzeń związanych z powstaniem górali szkockich w 1745 roku, które zakończyło się zniszczeniem przez wojska angielskie ustroju klanowego szkotów i zintegrowaniem Szkocji z Anglią.