I. Krasicki napisał cały bajek, zamieszczając w zbiorze zarówno bajki epigramatyczne (krótkie, wzorowane na bajkach Ezopa), jak również bajki narracyjne (dłuższe, zgodne ze wzorem La Fontaine’a).
Najważniejsze cechy bajek Krasickiego to:
- zwięzłość,
- prostota narracji,
- precyzyjna konstrukcja,
- uwypuklenie typowych dla bajki antytez (dobro – zło, kłamstwo-prawda),
- wyjątkowa dynamika akcji,
- niezwykłe poczucie humoru,
- morał wyrażony najczęściej za pomocą dowcipnej puenty.
Bajki mają charakter ponadczasowy i uniwersalny, krytykują ludzkie wady (głupot, próżność, naiwność, egoizm), a ich filozofia nawiązuje do racjonalizmu (postępuj w życiu rozsądnie, logicznie, realistycznie postrzegaj rzeczywistość), bo to zapewni człowiekowi wewnętrzny spokój, pogodę ducha, łatwiejsze pokonywanie trudów i niepowodzeń.
Oryginalność Krasickiego polega na sposobie wykorzystania motywów:
- unikał rozwlekłości,
- wyostrzał i wysubtelniał puentę,
- wprowadzał indywidualną barwę uczuciową,
- precyzował rytm,
- dynamizował akcję,
- mistrzowsko operował paralelizmem i kontrastem.