Z włoskiego oznacza to dokładnie piękny śpiew. Używane jest w 2 znaczeniach”
- jako określenie techniki wokalnej rozwiniętej w XIX wieku we Włoszech, gdzie na pierwszy plan wysuwa się sprawność techniczna i piękny śpiew, wiązane jest to z tradycją tzw. szkoły neapolitańskiej, której ślady odnaleźć można w twórczości, np. V. Belliniego czy G.A. Rossiniego,
- jako styl we włoskiej muzyce wokalnej, ukształtowany w latach 1630-1640, którego reprezentantami byli T. Rossi, F. Cavalli, gdzie słowo odgrywało rolę równoważną z muzyką.
Bel canto miało wpływ na wyodrębnienie różnic między arią, recytatywem i ariosem. W ariach bel canto kompozytorzy kompozytorzy wykorzystywali przenikliwy i silny głos kastratów.