Wacław Berent
(28 września 1878, Polska – 22 listopada 1940, Warszawa)
Prpzaik, tłumacz, eseista, doktor nauk przzyrodniczych.
Baczny obserwator i komentator wspólczesności.
Debiutował w prasie literackiej opowiadaniem „Nauczyciel” (1894).
W kręgu jego zainteresowań była historia, w której poszukiwał analogii do współczesności.
Szukał także w historii sugestywnych wzorców osobowych, konentrował swą uwagę na prełomoiwych wydarzeniach dziejowych i ich bohaterach, których pozbawał poprzez powieści biograficzne.
Poznawał wybitne indywidualnosci, analiował ich konflikty ze światem czy powody ich klęsk.
Źródłem ideowych podstaw jego pisarstwa była myśl filozoficzna Nietzschego.
Autor, m. in. utworów:
- „Fachowiec” 1895,
- „Próchno” 1903,
- „Idee w ruchu rewolucyjnym”1905,
- „Źródła i ujścia nietzscheanizmu” 1906,
- Ozimina” 1911,
- „Nurt” 1934,
- „Diogenes w kontuszu” 1937,
- „Zmierzch wodzów” 1939.