- Poeta opatrzył go dokładną datą, 4 stycznia 1942 roku, 3 w nocy.
- Stanowi przykład liryki pośredniej, opisowej, jest erotykiem.
- Składa się z pięciu czterowersowych strof, z rymami niedokładnymi, krzyżowymi.
- Tematem wiersza jest miłość do kobiety.
- Jest portretem Barbary, żony poety, z domu Drapczyńskiej (1922–1944), zginęła w Powstaniu Warszawskim.
- Autor obrazuje ją podczas przygotowań do snu.
- Podmiotem lirycznym w wierszu jest sam poeta, a wypowiedź kierowana jest do ukochanej.
- Świat przedstawiony w liryku jest magiczny, odrealniony, odbiegający od codzienności.
- Dzięki uczuciu do Barbary poeta wyczarował własnie taki magiczny świat, gdzie Barbara jest istotą prawie nierealną.
- Sam tytuł zapowiada działania dobrej magii, dlatego, a portret bohaterki jest czarodziejski.
- Biel wywoływana jest kilkakrotnie i symbolizuje niewinność, piękno i dobro.
- Intymne zaś obrazy stanowią niejako ucieczką przed tym co za oknem, okrucieństwem wojny, cierpieniem, chaosem i brakiem człowieczeństwa.
- Poeta wykorzystał wiele środków artystycznych, m. in. epitety (np. „biała magia”), przenośnie (np.”nalewa w szklane ciało srebrne kropelki głosu”).
Stojąc przed lustrem ciszy
Barbara z rękami u włosów
nalewa w szklane ciało
srebrne kropelki głosu.
I wtedy jak dzban — światłem
zapełnia się i szkląca
przejmuje w siebie gwiazdy
i biały płyn miesiąca.
Przez ciała drżący pryzmat
w muzyce białych iskier
łasice się prześlizną
jak snu puszyste listki.
Oszronią się w nim niedźwiedzie,
jasne od gwiazd polarnych,
i myszy się strumień przewiedzie
płynąc lawiną gwarną.
Aż napełniona mlecznie,
w sen się powoli zapadnie,
a czas melodyjnie osiądzie
kaskadą blasku na dnie.
Więc ma Barbara srebrne
ciało. W nim pręży się miękko
biała łasica milczenia
pod niewidzialną ręką.