Aleksander Aleksandrowicz Błok
(28 listopada 1880, Petersburg, Rosja – 7 sierpnia 1921, Petersburg, Rosja)
Rosyjski poeta-symbolista epoki srebrnego wieku, dramaturg.
Klasyk literatury rosyjskiej i jeden z największych poetów rosyjskich XX wieku.
W swoich utworach (wierszach i poematach) dawał wyraz własnemu rozdarciu między rzeczywistością a obszarem idei, między codziennością i marzeniami.
Wielbiciel filozofii Nietzschego szukał w człowieku i świecie twórczej, witalnej energii.
Pisał o rosyjskiej przeszłości.
Entuzjasta rewolucji październikowej (1917).
Wybrana twórczość:
- 1901-1902 – „Wiersze o Przepięknej Pani” (zbiór wierszy),
- 1904-1905 – „Pęcherze ziemi” (zbiór wierszy),
- 1904-1908 – „Miasto” (zbiór wierszy),
- 1906 – „Buda jarmarczna (dramat liryczny),
- 1907 – „Śnieżna maska” (zbiór wierszy),
- 1908 – „Pieśń przeznaczenia lub Pieśń losu” (dramat liryczny),
- 1909 – „Wiersze włoskie” (zbiór wierszy),
- 1910 – „Odwet” (poemat),
- 1911 – Nocne godziny (zbiór wierszy),
- 1913 – „Róża i krzyż” (dramat liryczny),
- 1914 – „Carmen (zbiór wierszy),
- 1915 – „Ogród słowiczy” (poemat),
- 1918 – „Dwunastu” (poemat),
- 1918 – „Scytowie” (poemat),
- 1920 – „Ostatnie dni caratu” (publicystyka).