Tadeusz Borowski
(1922-1951)
Prozaik, poeta, publicysta, urodził się w Żytomierzu (Ukraina), zmarł w Warszawie śmiercią samobójczą.
Maturę i studia kończył na tajnych kompletach, konspiracyjnie (uniwersytet Warszawski).
W 1943 roku został aresztowany, był więźniem niemieckich obozów koncentracyjnych w Oświęcimiu, Dachau-Allach i Natzweiler-Dautmergen, do Warszawy powrócił w 1946 roku.
Skończył polonistykę i rozpoczął pracę w piśmie „Nowa Kultura”, współpracował również z wieloma innymi pismami.
Debiutował przed aresztowaniem (1942) tomikiem wierszy „Gdziekolwiek ziemia”, także podczas okupacji wydał erotyki (1944) pod tytułem „Arkusz poetycki”, zaś zaraz po wojnie (1946) był współautorem cyklu opowiadań „Byliśmy w Oświęcimiu”.
Za arcydzieło literatury obozowej uznano zbiór opowiadań „Pożegnanie z Marią” (1948), stanowiący obraz rzeczywistości obozowej, ukazujący słabość człowieka, zanik wartości, strach, tchórzostwo i upadek człowieka. Zbiór wielokrotnie wznawiano, tłumaczono na wiele języków, adaptowano scenicznie.
W 1947 wydał „Pewien żołnierz. Opowieści szkolne”, a w 1948 roku „Kamienny świat”.
Jego twórczość obrazuje deprawację człowieka w hitlerowskich ka.zniach.