- Wiersz z gatunku trenu, żałobnego utworu pianego po śmierci kogoś bliskiego.
- Utwór składa się z trzech strof o wersach różnej długości,.
- Przypomina treny Kochanowskiego, stworzone po śmierci Urszulki i Hanny.
- Jego tematem jest ból po śmierci dziecka.
- Poeta zadaje w nim wiele egzystencjalnych pytań, na które nie udziela odpowiedzi (wiele pytań retorycznych).
- Narrator wypowiada się w 1 osobie, co pozwala przypuszczać, ze podmiotem jest sam poeta, który stracił ukochaną córkę Ankę.
- Nastrój wiersza jest związany z cierpieniem i rozpaczą.
- Brzoza staje się milczącym rozmówcą, powiernikiem cierpień zrozpaczonego ojca.
- W wierszu są dokładne i niedokładne rymy.
- Poeta wykorzystał różne środki artystyczne, np. powtórzenia („by pamiętać, pamiętać”), uosobienie („pieśni nić niegodziwa
chce mnie spętać trumiennie”), apostrofę („O! brzozo! Córko moja nieżywa”), epitety (” słowa niczyje”).
Przeciw smutkom cóż pocznę,
o! brzozo!
Usnę, ale się ocknę,
coś się we mnie rozpęta,
by pamiętać, pamiętać,
o! brzozo!
Córko moja nieżywa,
o! brzozo!
pieśni nić niegodziwa
chce mnie spętać trumiennie
i – zatruta – być we mnie,
o ! brzozo!
Jakże rozpacz wyrazić, gdy żyję,
o! brzozo!
kiedy słowa nijakie, niczyje,
a ja powiem rozpaczą
słowom, że nic nie znaczą,
o! brzozo!