Karol Bunsch
(22 lutego 1898, Kraków -24 listopada 1987, Kraków)
Powieściopisarz historyczny.
Absolwent prawa na UJ, w latach 1921-1950 wykonywał zawód adwokata.
Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 roku.
Pracę literacką rozpoczął w 1941 roku. Stworzył cykl powieści piastowskich, obejmujących czasy od Mieszka I do Łokietka, a także zmagania z Zakonem Krzyżackim.
Nawiązywał do tradycji gatunku, łącząc wiernie odtworzone tło historyczne epoki z awanturniczo-przygodową fabułą. Wydał:
- „Dzikowy skarb” (1945),
- „Ojciec i syn” (1946),
- „Imiennik, cz. I – Śladami Pradziada, część II – „Miecz i pastorał” (1949),
- „Wawelskie wzgórze” (1953),
- „Olimpias” (1955),
- „O Zawiszy Czarnym opowieść” (!958),
- „Wywołańcy” (1958),
- „Rok tysięczny” (1961),
- „Przełom” (1964),
- „Parmenion” (1967),
- „Aleksander” (1967),
- „Powrotna droga” (1971),
- Myśli” (1971),
- „Przekleństwo” (1973).
W niżej podanych powieściach odszedł od głównego przedmiotu swych zainteresowań w stronę historii starożytnej Grecji, czasów panowania Filipa Macedońskiego i Aleksandra Wielkiego:
- „Olimpias” (1955),
- „Parmenion” (1967),
- „Aleksander” (1967).