Fonetyka

Spółgłoski polskie dzielimy: Ze względu na zachowanie się wiązadeł głosowych w czasie ich wymawiania na: dźwięczne  (np. b, b’, d, d’, g, w, z, ż) oraz bezdźwięczne (np. p, p’, t, l, k’, f, c, […]

Konsonant = spółgłoska (z łac. consonans = spółgłoska). Konsonantyzacja – przekształcanie się w spółgłoskę. Konsonantyzm – zasób, system spółgłosek danego języka.

Labializacja – zaokrąglenie warg występujące przy artykulacji niektórych głosek, np. ą, o, u.

Miejsce największego zbliżenia sie do narządów mowy przy wymawianiu danej głoski. Dotyczy to głównie artykulacji spółgłosek, dzieli się je  nawet z tego względu na wargowe,, przedniojęzykowo-zębowe itd.

Początek wyrazu wypowiedzianego. W wyrazie wypowiedzianym mówi się o nagłosowym fonemie lub o nagłosowej sylabie. Przykłady: W wyrazach mama, mowa, medal – nagłosowym fonemem jest m, a nagłosowymi sylabami ma-, mo-, me-.

Ruchoma cząstka zamykająca wejście do krtani w czasie połykania. Znajduje się powyżej wiązadeł głosowych przy wyjściu z tchawicy.

Zespół narządów mowy z jamy ustnej, gardłowej i nosowej. Wpływa ostatecznie na to, że wydychane z płuc powietrze wytwarza mowę ludzką.

Pojawienie się rezonansu nosowego w brzmieniu samogłoski (np. e-ę, o-ą).

Każda ze współistniejących w języku różnych postaci fonetycznych lub morfologicznych tego samego wyrazu, morfemu. Rzadziej dotyczy to każdej z wymieniających się ze sobą głosek, np. chodzić – chadzać, miasto – mieście.

Oboczność – wymiana pewnych elementów wyrazu w różnych jego formach gramatycznych lub wyrazach pokrewnych. współistnienie w języku wymieniających się elementów fonetycznych lub morfologicznych tego samego wyrazu, morfemu. Najczęściej występuje : oboczność samogłoskowa, np. kózka:koza, kwiat:kwietnik), […]