Rodzaje i gatunki literackie, poetyka

Powtórzenie jednakowych lub zbliżonych układów brzmieniowych w zakończeniach wyrazów występujących wewnątrz wersów. Najczęściej są to wyrazy po średniówce.

Powtórzenie jednakowych lub zbliżonych układów brzmieniowych w zakończeniach wyrazów na końcu wersów.

W XVI i XVII wieku potoczne określenie utworu poetyckiego. Rymy były synonimem wierszy. Tak nazywał swoje utwory np. Jan Kochanowski (1530-1584).

Rytm w utworach poetyckich (wierszowanych) osiąga się  dzięki: tej samej liczbie sylab w wersach, powtórzeniom, podziałowi na strofy i wersy, regularnemu rozmieszczeniu akcentów, rymowaniu, stosowaniu ciągów wyrazów dźwiękonaśladowczych.

W szesnastowiecznej terminologii wiersze. Mikołaj Sęp-Szarzyński (zm. 1581) swój tom poezji zatytułował „Rytmy albo wiersze polskie”.

Sagą nazywa się obecnie  utwory o losach całych rodzin. Historia całego rodu lub znamienitych, legendarnych jej członków. Jest to staroislandzki utwór średniowiecznej prozy epickiej. Początkowo funkcjonował w formie ustnej. Formę pisaną źródła odnotowują dopiero od […]

Satyra – utwór ośmieszający i piętnujący ludzkie wady (ale nie konkretnych ludzi), przywary czy zjawiska życia społecznego. Wywodzi się z literatury antycznej. Ukształtowała się jako odrębny gatunek, który obejmował utwory ośmieszające i krytykujące ludzkie wady, […]

Typ satyry popularnej w literaturze antycznej. Łączay w sobie elementy prozy i wiersza w ramach jednego utworu literackiego. Nazwa pochodzi od imienia greckiego poety i filozofa Menipposa (III wiek p.n.e.).

Pojęcie odnosi się do prześmiewczych elementów utworu. Wyraża się w ośmieszaniu i piętnowaniu określonych zjawisk, cech i postaw. Funkcją utworu satyrycznego jest wpływ na odbiorcę i prezentacja zalecanego wzoru. Osiąga się to poprzez obnażenie zjawisk […]