Maria Cedro-Biskupowa
(21 października 1912, Wilków – 15 stycznia 2013, Wilków)
Poetka ludowa związana z regionem świętokrzyskim.
Ukończyła w Wilkowie trzyklasową szkołę podstawową, następnie uczyła się gospodarstwa domowego, języka polskiego i rachunków
w przyklasztornej szkole dla dziewcząt w Świętej Katarzynie.
Od najwcześniejszych lat lubiła wiersze, ich recytacje i brała udział w widowiskach obrzędowych (np. jasełkach) organizowanych przez siostry zakonne. Zaczęła tworzyć już w szkole powszechnej.
W 1928 roku wyjechała na roboty do Saksonii, pracowała sezonowo w polu i ogrodzie, by postawić dom rodzinny. Mając 23 lata została żoną Władysława Biskupa z Psar, niestety po 7 latach związku owdowiała. Jej sytuacja materialna była wówczas niezwykle ciężka. Na krótko tylko opuszczała Wilków, bowiem całe swe życie związała z tą miejscowością.
W 1956 roku jej twórczość stała się bardziej znana, dzięki spotkaniom poetyckim w szkołach i różnych placówkach kulturalnych z autorką, których inicjatorką była Aleksandra Dobrowolska, kustosza Muzeum Świętokrzyskiego. Wstąpiła do Stowarzyszenia Twórców Ludowych i w 1966 roku była delegatką na Kongres Kultury.
Wiersze Marii Cedro-Biskupowej publikowano w prasie regionalnej, znalazły się także w Antologii Współczesnej Poezji Ludowej Jana Szczawieja. Autorka współtworzyła (z Wandą Pomianowską) również szopkę świętokrzyską „Idzie Polską nowina”.
W wielu konkursach zdobywała nagrody i odznaczenia, np. „Za zasługi dla Kielecczyzny”.
W 1993 roku w „Wierszach z Doliny Poetów” znalazły się utwory Marii Cedro-Biskupowej i jej brata – Jana Cedro.
Poetka poruszała w swych utworach różną tematykę, głównie były to utwory liryki osobistej i refleksyjnej, wiersze krajoznawcze,
patriotyczne, satyryczne, religijne, a także oraz bajki, w wielu przypadkach pisane gwarą, co było zabiegiem celowym. Wenę czerpała z rodzinnej przyrody i własnych przeżyć, a wiersze mają charakter uniwersalny.