„Czarne kwiaty” utwór kierujący czytelnika w „stronę” śmierci, żałoby, nekrologów i wspomnień. Obrazuje spotkania i rozmowy ze znanymi Norwidowi wybitnymi przedstawicielami epoki.
- Utwór pochodzi z 1856 roku i lokuje sie na granicy prozy wspomnieniowej i nowelistyki.
- Ukazały się w czasopiśmie „Czas”.
- Stanowi zapis ostatnich spotkań i rozmow z wybitnymi przedstawicielami romantyzmu.
- Stanowi wyraz poszukiwania nowego sposobu ujmowania prawdy, dalekiego od doraźnego dziennikarstwa i książkowego klasycyzmu.
- Norwid wprowadził do utworu narratora świadka, prawie bezosobowego sprawozdawcę, który usuwa się w cień opowieści.
- Należy przy tym do świata przedstawionego, przyjaźni sie z bohaterami, korzysta z prawa wygłaszania własnego zdania.
- Taka metoda narracyjna wiąże sie z szacunkiem do szczegółu, przez który prześwieca ogół.
- Norwid zmierza ku syntezie, traktując każda anegdotę jako parabolę, opowieść opartą na pewnym porównaniu, powiązanej z charakterystyka współczesnej mu epoki, kultury i ułomności.
- Wykorzystanie paraboli nie zaniedbuje przedstawiania bohaterów, które poeta nazywa nawet z imienia i nazwiska.
- Są to osoby znane i wyjątkowe nie tylko w swoim czasie (Witwicki, Słowacki, Mickiewicz, Szopen).
Symbolika dzieła
- Życie jest krótkie, wiec należny z niego korzystać.
- Śmierć jest pewnikiem, nikogo nie ominie.
- Życiu jako wyjątkowej wartosci należy się szacunek.