Wszystko to, co nie jest tworem przyrody, jest dziełem człowieka, jest rezultatem jego zdolności umysłowych, wolitywnych i manualnych. Początkowo uznawano jedynie Boga za Stwórcę, człowieka uznano za takiego dopiero na progu ery nowożytnej, a uczynili to filozofowie aleksandryjsko-rzymscy. Obecnie uznaje się, że każdy człowiek jest potencjalnie twórczy, co oznacza, że może się wykazać osiągnięciami twórczymi w jakiejś dziedzinie (np. pracy codziennej, sztuce, nauce, technice czy polityce). Warunkiem uznania wytworu za dzieło twórcze są jego atrybuty (cechy), takie jak np. nowość czy oryginalność. Do najbardziej charakterystycznych cech osobowości twórczej można zaliczyć:
- spontaniczność,
- wrażliwość emocjonalną i uczuciową,
- odwagę twórczą,
- niezależność,
- indywidualizm,
- dążność do samorealizacji,
- aktywność,
- ekspresywność,
- przewagę introwersji nad ekstrawersją,
- brak równowagi emocjonalnej,
- słabsze od przeciętnego przystosowanie społeczne,
- ponadprzeciętna inteligencja,
- wysoki [poziom wrażliwości zmysłowej i spostrzegawczości,
- wrażliwość na problemy,
- pracowitość i uporczywość w dążeniu do celu.
Wg Stanisława Popka, „Człowiek jako jednostka twórcza”, [w] „Wykłady inauguracyjne wygłoszone we Wszechnicy Świętokrzyskiej w 25.lecie uczelni (1994-2019) pod red. Mieczysława Adamczyka, Kielce 2019, s.43-49.