W śpiewniku polskich pieśni patriotycznych znajduje się utwór „Do Polski”. Pochodzi z czasów powstania listopadowego (wojny polsko-rosyjskiej na terenie Królestwa Polskiego, w latach 1830-1831, w nocy z 29 na 30 listopada 1830 roku, a zakończyło się 21 października 1831 roku). Autorem słów jest Franciszek Kowalski (1799-1862, poeta, pedagog, pamiętnikarz, tłumacz).
Czego płaczesz Polsko droga?
Czego we łzach twoje syny?
Że zajadła chciwość wroga
Pochłonęła twe dziedziny?
O! spędź ból z pochmurnej twarzy
Patrz ozięble nа wydziercę!
Во czy pierwszy raz Tatarzy
Plądrowali twoje serce?
Gdy twe słońce martwo świeci
Maszże łez wylewać tyle?
Ile uszło krwi z twych dzieci
Na wolności twej mogile?
О! nie mścij się krzywd ołtarzy
Okiem wzgardy mierz twe zgraje
Во czy pierwszy raz Tatarzy
Najeżdżali twoje kraje?
Туś оd Wiednia przez bój krwawy
Odpędziła muzułmanów
Ale Niemcy od Warszawy
Ni przegnali Tamerlanów
Cóż dziwnego, że dziś darzy
Niebo klęską tą Polaków?
Во czy pierwszy raz Tatarzy
Pustoszyli Lwów i Kraków?
Czego płaczesz ojcze drogi?
Czego płaczesz córko, żono?
Że wam pochłonęły wrogi
Mężów, synów, lubych grono?
Jęk ich dziczy tej nie strwoży
Oni w pętach są wytrwali
Во czy pierwszy raz Tatarzy
Twój niewinny lud chwytali?
Na odległym końcu świata
Kędy los mych braci goni
Jeszcze Polski duch ulata
Jeszcze polska szabla dzwoni
W mściwem sercu krew się warzy
Jeszcze gonić będziem wrogów
I nie pierwszy raz Tatarzy
Pierzchać będą z naszych progów!