- Wiersz z gatunku liryki refleksyjnej.
- Budowa ciągła, utwór pozbawiony rytmu i rymów.
- Słownictwo nietypowe poetycko.
- Zaczerpnięte ze środowiska przyrodniczego (przyrodoznawców, ornitologów, myśliwych, ludzi żyjących w bliskim kontakcie z przyrodą).
- Temat wiersza zawarty jest w jego tytule.
- Sam nadawca nie ujawnia się.
- Odbiorcą jest św. Franciszek, patron zwierząt, potrafiący z nimi rozmawiać.
- Forma wiersza to rozbudowane pytanie retoryczne.
- Poeta posłużył się też forma apostrofy.
- Mamy także wyliczenia dotyczące „zachowań” zwierząt, poeta bawi się ciekawie słowami.
- Wiersz ma wymowę humanistyczną, wyraża podziw dla świata, jego różnorodności.
- Jest też miejsce na istotne pytania egzystencjalne (dwa ostatnie wersy).
Święty Franciszku patronie zoologów i ornitologów dlaczego żubr jęczy
jeleń beczy
lis skomli
wiewiórka pryska
kos gwiżdże
orzeł szczeka
przepiórka pili
drozd wykrzykuje
słonka chrapi
sikora dzwoni
gołąb bębni i grucha
kwiczoł piska
derkacz skrzypi
kawka plegoce
jaskółka piskocze
żuraw struka
drop ksyka
człowiek mówi śpiewa i wyje
tylko motyle mają wielkie oczy
i wciąż jeszcze tyle przeraźliwego milczenia
które nie odpowiada na pytania?