- Gwałtownemu rozwojowi teatru towarzyszyła stale rosnąca liczba sztuk teatralnych.
- Wiele zespołów wystawiało nawet 40 sztuk rocznie, z czego połowę stanowiły sztuki nowe.
- Wpływało to na jakość powstających dzieł.
- Wkrótce wyodrębnił się podział na tragedię, komedię oraz tzw. „histories”, czyli udramatyzowane opowieści historyczne.
- Już 10 lat po powstaniu pierwszego teatru Christopher Marlowe stworzył swoje słynne tragedie („Tamburlaine”, „Tragiczne dzieje doktora Faustusa”), gdzie losy bohaterów przedstawiono ze szczególnym pietyzmem i doskonale pod względem psychologicznym.
- Marlowe znalazł się w gronie młodych, wykształconych (po uniwersytecie) absolwentów, których celem było pisanie sztuk teatralnych.
- Grupę tych autorów nazwano „Uniwersity Wits”, co oznacza ł „Luminarzy z dyplomami”.
- Do grupy tej należeli też:
- John Lyly,
- George Peele,
- Robert Greene,
- Thomas Kyd.
- Kyd dorównywał sławą Marlowowi, a zdobył ją wprowadzając na scenę teatralną motyw zemsty, napisał „Tragedię hiszpańską” (1586), która przypomina współczesne thrillery psychologiczne.
- Motyw ten był wykorzystywany później także przez innych twórców, np. „Tragedii mściciela” Cyryla Tournera, „Białym diable” Johna Webstera czy „Hamlecie” Williama Szekspira.
- Charakterystyczne dla tych sztuk były: mściwe zjawy, wszechobecny duch zemsty i przemoc.
- Interesującym dramatopisarzem tych czasów był także Robert Wilson, będący jednocześnie aktorem. Zachowały się dwie jego sztuki „Three Ladies of London” (1581) oraz „Three Lords and Ladies of London” (1588), które napisane zostały bardziej wyszukanym niż dotychczas językiem, bohaterowie nie sa tak szablonowi jak dotychczas.
- Wiele innych sztuk niesie zapowiedź stylu i tematyki Szekspira.
- Warto wspomnieć o młodszym od Szekspira (o nim samym w innym opisie) Benie Jonsonie, jego dzieło kończyły niejako okres elżbietański, a w zachowanych komediach „Alchemik”, „Bartłomiejowy jarmark” znaleźć można odniesienia do klasycznych kanonów, inspirację antykiem, operowanie satyrą i przerysowane wręcz karykaturalnie postaci. Twórczość Jonsona skierowana była raczej do publiczności dworskiej niż zwykłego ludu. Twórca ten tworzył „maski” oraz widowiska baletowe.