Dramat to najróżniej rozwijającą się dziedzina piśmiennictwa.
Pojawił się dopiero w wieku XIV.
Regularnie pojawiającą się formą dramatu były: procesje Niedzieli Palmowej oraz Nawiedzenie Grobu. W porządek dni Wielkiego Tygodnia włączono Wieczerzę Pańską w postaci dialogu solistów i chórów, odtwarzającą w Czwartek scenę z jerozolimskiego Wieczernika. W Piątek odgrywano procesjonalne Złożenie Krzyża jako symboliczny akt pochowania Jezusa w Grobie, natomiast rezurekcyjne Podniesienie Krzyża było gestem komunikującym o zmartwychwstaniu Zbawiciela.
Na teksty towarzyszące tym uroczystościom składały się stosowne wersety ewangelijne, drobiazgowe „didaskalia”, kodyfikujące ton głosu, gest i ruch towarzyszący deklamacji, a także incipity odpowiednich łacińskich pieśni.
Boże Narodzenie urozmaicano urządzanymi w kościołach figuralnymi przedstawieniami stajenki betlejemskiej, w których wierni adorowali narodziny Dzieciątka, śpiewając odpowiednie pieśni (jasełki (jasełka) spopularyzowali włoscy franciszkanie i bernardyni).
Oprócz tekstów po inscenizacjach kościelnych tego okresu pozostały nieliczne relikty materialne: drewniane rzeźby, np. Chrystusa z ruchomymi ramionami (najstarsza pochodzi z XIV wieku i odnaleziona została u klarysek krakowskich).