- Trzy wielkie dramaty wyrosły z refleksji związanych z powstaniem listopadowym i powstały tuż po jego upadku.
- Te i inne dzieła Mickiewicza, Słowackiego i Krasińskiego tworzą najwyższe osiągnięcia polskiego piśmiennictwa.
- Uważane są za utwory nowatorskie intelektualnie i artystycznie.
- Świadczy o tym ich obecność także we współczesnych teatrach.
- Każdy reżyser chce na nich sprawdzać swe umiejętności, a każdy aktor – zagrać w nich główne role.
- Nowatorskiej myśli poetów sprzyjał fakt rozwoju techniki teatralnej na początku XIX wieku.
- powiększano przestrzeń sceniczną,
- umieszczano za sceną ruchome tło, dające złudzenie ruchu, zmian miejsca,
- modernizowano oświetlenie (lampy gazowe)
- wprowadzano rozmaite maszyny, dzięki którym opuszczano aktorów z góry na scenę,
- wywoływanie groźnych zjawisk , akustyczne efekty, np. burze, pioruny.
- Technika teatralna wpływała na rozwój wyobraźni dramaturgów.
- Przedstawiano spływające z nieba chmury i anioły, manewrowano oświetleniem, wprowadzano na scenę „tłum”, czyli grupy aktorów.
- Niestety – cenzura zabraniała polskim poetom wystawiania swoich dramatów w teatrze.
- Nie ma w romantycznym dramacie narzuconych z góry ograniczeń, dotyczących czasu, miejsca i akcji.
- Nadrzędna zasada kompozycyjną jest forma otwarta, tj. dopuszczająca możliwe „domyślenia” utworu przez autora i czytelników, mających możliwość własnej interpretacji.
- Uklad romantycznych dramatów jest swobodny, gdyż narzucała go nie formuła gatunku, a wątek myśli i bieg akcji.