- Elegia – utwór poetycki, gatunek osobistej liryki, o charakterze refleksyjnym i poważnej treści,.
- Znany już w starożytności, ma swe fundamenty w liryce żałobnej, wywodzi się z poezji starogreckiej.
- Greccy w przeciwieństwie do twórców innych epok uprawiali elegię w sposób tematycznie zróżnicowany (utwory biesiadne, poezja miłosna).
- W epokach późniejszych nieobce elegii były tematy polityczne, w kompozycji z partiami opisowo-narracyjnymi.
- Ewolucja elegii odzwierciedlała konwencje, które obowiązywały w kolejnych epokach.
- Utwór poważny, w tonie zabarwionym smutkiem i melancholią.
- W literaturze polskiej elegię spotykamy już w okresie średniowiecza.
- W renesansie uprawiali tę formę J. Kochanowski, K. Janicki.
- Charakter elegii ma wiersz J. Słowackiego „Smutno mi Boże”.
- Tonacja elegijna pojawia się w poezji współczesnej.
- Krytycy literatury raczej niechętnie posługują się tym terminem w odniesieniu do poezji ostatnich dziesięcioleci.