Elfy z doliny Rivendell
Przywódcą elfów był Elrond. Miał rysy twarzy szlachetne i piękne, był silny jak wojownik, mądry jak czarodziej, dostojny jak król krasnoludów, a łagodny jak pogoda latem.
Imię jego spotyka się w wielu opowieściach ale w dziejach wielkiej przygody Bilba odegrał rolę dość małą, chociaż ważną. Był to pół człowiek, pół elf, gospodarz Ostatniego Przyjaznego Domu, piękny i odważny, znał się na czarach, czarodziejskich literach. To on odczytał księżycowe runy (magiczne litery) na mapie Thorina, odkrył także przed przyjaciółmi nazwy mieczy, które zdobyli w jaskini trolli.
W jego domu każdy mógł doskonale wypocząć, był on bardzo ważnym punktem Śródziemia, tu rozgrywały się bardzo ważne wydarzenia, mające związek z Pierścieniem (ustalono skład Bractwa Pierścienia I wyruszono do Szczelin Zagłady, gdzie Pierścień miał zostać zniszczony).
W tej książce Elrondowi bardzo zależy na tym, by cel wyprawy został osiągnięty. Można się tylko domyślać, że pragnie on odnalezienia Pierścienia i zniszczenia go, ponieważ gdyby Sauron zawładnął światem, Ostatni Przyjazny Dom zostałby zniszczony jako pierwszy.
Elfy to bardzo piękne wesołe i tajemnicze stworzenia, z łatwością posługują się magią, są nieśmiertelne, kiedy czują, że mija ich epoka, udają się na Szare Nabrzeża i odpływają do krainy wiecznego szczęścia. Wytwarzają magiczne przedmioty, są odważne, sprytne, szlachetne. To jedne z najpiękniejszych mieszkańców Śródziemia.
Elfy dużo wiedzą i są specjalistami od wszelkich nowin, które szerzą się wśród nich. Miały wplecione we włosy kwiaty, założone drogie kamienie w kolorze zielonym i białym, które znajdowały się na kołnierzach i pasach. Nie lubiły się z krasnoludami, często naśmiewały się z nich z powodu ich długich bród. Grały na harfach i śpiewały, chociaż był to śpiew podobny do kaskady śmiechu. Nie potrafiły ufać nieznajomym.
Były wyższe od krasnoludów, cechowało ich poczucie humoru, co można zauważyć w ich pieśniach powitalnych dla krasnoludów, czarodzieja I hobbita. Wesołe były z natury, ale również były bardzo waleczne. Potrafiły wykonywać piękne i mordercze drewniane łuki, których głownie używali w walkach. Z tych też łuków słynęli.
