Folklor to ludowa twórczość literacka, na która składają się:
- baśnie, podania i legendy,
- muzyka taneczna,
- zwyczaje i obrzędy,
- wiedza ludowa.
Jako pierwszy terminu folklor użył w 1846 roku W.J. Thomson, określając w ten sposób najstarsze składniki kultury, obejmujące co lud umie, tworzy, pielęgnuje i przekazuje z pokolenia na pokolenie.
Wśród badaczy folkloru w Polsce wymienia się następujące nazwiska:
- Adam Czarnocki (Zorian Dołęgi Chodakowski) (18784-1825), polski etnograf, archeolog, historyk i słowianofil, prekursor badań nad Słowiańszczyzną,
- Żegota Jakub Pauli (18140-1895), historyk, badacz polskiej i słowiańskiej kultury ludowej,
- Kazimierz Władysław Wójcicki (1807-1879), polski literat i wydawca, historyk Warszawy, zainteresowany kulturą ludową,
- Oskar Kolberg (1814-1890), polski etnograf, encyklopedysta, folklorysta i kompozytor, ktory w II połowie XIX wieku rozpoczął pracę nad dziełem opisującym zwyczaje ludowe różnych regionów Polski pt. „Lud. Jego zwyczaje, sposób życia, mowa, podania, przysłowia, obrzędy, gusła, zabawy, pieśni, muzyka i tańce”,
- Jan Aleksander Karłowicz (1836-1903), etnograf, językoznawca, muzykolog, zbieracz podań, przysłów i pieśni ludowych, wydawca Słownika gwar polskich (6 tomów), autor rozpraw z etnografii,
- Samuel Adalberg (1868 – 1939), historyk, paremiolog, folklorysta, wydawca tekstów staropolskich, zebrał i wydał przysłowia, głownie żydowskie,
- Stanisław Bronisław Ciszewski (1865-1930), etnograf, kierownik pierwszej polskiej katedry etnologii na Uniwersytecie we Lwowie, autor prac z etnografii i literatury ludowej,
- Jan Stanisław Bystroń (1892-1964), etnolog i socjolog, autor prac z hist. kultury polskiej, także ludowej, obyczajowości, wychowania.
Polskie regiony folklorystyczne to:
- Kaszuby,
- Wielkopolska,
- Kujawy, Mazowsze,
- Kurpie,
- Śląsk,
- Małopolska,
- Podhale.
Folkloryzm to sztuka naśladowania folkloru. Wplatanie elementów folkloru w życie codzienne i sztukę muzyczną, plastyczną. Łączenie np. pop-kultury z folklorem (np. Golec Orkiestra).
Wartość folkloru:
- stoi na straży twórczości ludowej,
- przechowuje najpiękniejsze tradycje ludowe,
- potwierdza mądrość i twórcze uzdolnienia ludu i jego poczucie piękna,
- jest spadkobiercą tekstów przechowywanych ustnie, stąd różne odmiany.