Folklor (pojęcie pochodzące z jęz. angielskiego) to ludowa twórczość literacka, która obejmuje:
- baśnie,
- podania,
- ballady,
- przysłowia,
- muzykę taneczną,
- obrzędy,
- wiedzę ludową.
Termin folklor został po raz pierwszy użyty w 1846 roku przez W.J. Thomsa (1803-1885), brytyjskiego pisarza i antykwariusza, na określenie najstarszych składników kultury. Wartość folkloru kryje się w przechowywaniu najpiękniejszych i najstarszych tradycji narodowych, które potwierdzają mądrość i twórcze uzdolnienia ludu oraz jego poczucie piękna. Jest niejako spadkobierca tekstów przekazywanych początkowo ustnie a sięga czasów prehistorycznych, przechowując elementy kultury np. dawnych Słowian, zachowując jednocześnie swą oryginalność i walory estetyczne.
W Polsce pierwszymi badaczami folkloru byli, miedzy innymi:
- A. Czarnocki,
- Ż. Pauli,
- K.W. Wójcicki,
- S. Goszczyński,
- O. Kolberg,
- S. Adalberg,
- J. Karłowicz,
- J.S. Bystroń,
- A. Langer,
- J. Ligęza,
- S. Stroinski.